martes, 15 de marzo de 2011

HANOI

Nuestro primer día en Hanoi ha sido un auténtico caos! Cómo, no? Estamos en Vietnam.
Por la mañana hemos hecho el chekin out, mientras estábamos pagando he oído a otro huésped que el desayuno era gratis, lo pregunto y si lo es aunque a nosotras nadie nos había informado. Queremos dejar una mochila grande y nos hacen pagar 5$. Cogemos el desayuno de la cocina y nos sentamos a comer y… mirando para recepción veo que en el suelo, junto a la báscula hay dos bolsas de ropa, será nuestra ropa? Voy para allá a preguntar y si, es la nuestra, está igualita a como la dejamos ayer al mediodía. Le pregunto que qué hace allí nuestra ropa, que la necesitamos para hoy a las 5.00 p.m. y me dice que imposible que tiene que ser para mañana. Ui! Qué va! Nosotras hoy nos vamos a Sapa y la ropa que hay en las bolsas es toda nuestra ropa sucia de invierno, la única que tenemos. Después de discutir un rato nos dicen que OK, que la tendremos hoy a las 5.00 p.m., nos vamos del hotel y le digo a Eva que la ropa nos la van a devolver limpia pero mojada porque con la lluvia que cae es imposible que se seque la ropa de invierno. Volvemos al hotel y la chica nos dice que no nos asegura que la ropa esté seca. Tengo que decirlo, no aguanto más a los vietnamitas! Son insufribles!
Pues nada maja me devuelves la pasta que te he pagado por limpiar la ropa y por guardarme la mochila porque nos vamos de este hotel y no vamos a volver!  
Ha intentado discutir un poco, pero NO, es insoportable discutir con una vietnamita porque son unas chillonas y unas pesadas.
Al lado hay un hotel muy bonito que nos da confianza, la habitación vale 30$ pero no nos importa! Los vamos a pagar. Hemos reservado una habitación para dentro de una semana y nos guardan la mochila.
Hemos salido a dar una vuelta, hemos mirado alguna tienda, llovía un poco pero se iba aguantando hasta que ha llegado el diluvio, ha oscurecido como si llegara el fin del mundo, ha empezado a llover fuerte, viento… nos hemos quedado empapadas de arriba abajo, y hemos aprovechado para comer algo.
Luego camino del hotel he visto una tienda donde vendían chaquetas North Face, pero están a 51$, ni de coña, es Hue valían 33$, Eva  se mira una camisa yo me animo y me compro otra de florecitas, le pedimos un descuento y con esa cara de malas pulgas me dice que no. Ok! Pues nada, sin descuento, pero le digo cuatro cosas no muy bonitas en catalán, ellas también nos lo hacen a nosotras en vietnamita y hoy estoy cabreada.
Para compensar el día que estamos teniendo vamos al Café de París y comemos un crep de chocolate y un chocolate caliente y tenemos una charla animada hasta la hora en que tenemos que encaminarnos para coger el tren.
Eva solo tiene unas chanclas y pasamos a comprar unas bambas, en Sapa está la cosa un poco difícil.
Se nos ha hecho un poco tarde y tenemos que coger un taxi rápidamente, una en cada lado de la calle alzando la mano como unas locas a cada taxi que pasaba, pero no nos hacían caso, solo un taxi ha parado y nos quería cobrar 30$, loco! Que dices?? Nooooo….!!! Y nos baja a 10$. Que no!! Que la estación está muy cerca!! Que no te lo pagamos!!
Seguimos nuestra búsqueda enloquecida! Eva consigue una moto-taxi para las dos, o sea, hay que ponerse en escena: dos mochilas y nosotras dos, lloviendo sin casco, Eva detrás del conductor y yo detrás de Eva con medio culo fuera de la moto, mis pies encima los de ella, ella me cogía las piernas para que no me cayera y yo me he animado y le he cogido de la cintura del conductor, en serio era casi obligatorio porque mi vida peligraba. Ha sido muy divertido por que el conductor ha creído que era Eva quien le cogía y el tío se ha animado y le ha puesto la mano en la pierna!
Miraaaaaaaa…. Que hartón de reír que nos hemos pegado!
Eva le quita la mano, y al cabo del rato se la vuelve a poner! Jajjajaaa y se la vuelve a quitar! Madre mía!!
Al bajar de la moto Eva ha tenido que pararle un poco los pies! Ya se había emocionado.
Ya estamos en la parada de tren!
El consejo de Ari mediante el blog llegó tarde ayer y tenemos un compartimento para seis personas, intentamos cambiar pero está lleno y si queremos uno de cuatro tenemos que salir dos horas más tarde o sea que desestimamos la opción, compartiremos la habitación con todos los vietnamitas que haga falta y si chillan nosotras chillaremos más, y si fuman los mandaremos a la calle y si vomitan o tiran “zipiajos” nos aguantaremos, sin miedo a nada!
Hacemos unas pequeñas compras para cenar en el tren, dos trozos de pan, caseríos, galletas, plátanos y una botella de agua, regateo por aquí regateo por allá y para la sala de espera, nosotras y 200 vietnamitas más.
A mi lado había una  señora que me dice si se puede hacer una foto conmigo. Claro que si!! Se arrima a mí, y me coge de la manita, como cogen las manitas las abuelas, con ternura,  que mona! Se ha puesto muy contenta y sus compatriotas también!
¡¡ Pasajeros al tren !!
Un adolescente vietnamita me intenta coger los billetes de tren. Niño! Que los billetes son míos! Y no me los vas a quitar!
Que ya me lo conozco yo este juego. Nos dice que le sigamos, ostras, seguro que quiere pasta… nos lleva hasta nuestro compartimento, nos colocamos y él de pie, esperando y nos pide dinero. Eva conoce muy bien el movimiento de manita que hacen ellos para quitarte de encima o sea que lo aplica con el chico y le dice; No money!
El chico no se va, se queda esperando… Que te vayas! Que no te vamos a dar nada! Que hemos pagado nuestro billete y a ti no tenemos por qué pagarte nada más!
Al final decide irse.
Nuestros compañeros de viaje son un chico mezclado entre europeo y filipino, una pareja de vietnamitas y una madre y su hijo, o sea que creo que tendremos una noche tranquila y feliz.
El lavabo del tren ya es sin intimidad de ningún tipo porque tiene una ventana enorme y te ven des de fuera, pero bueno, qué más da un culo ajeno u otro?
Nos han anunciado que la temperatura máxima en Sapa es de 3º y que hay previsión de nevada. La cosa de complica. A agarrarse que vienen curvas.
                                            Estación de tren de Hanoi, dónde está Gemma?
                                             Preparando la cena en el tren

3 comentarios:

  1. no ser a on anireu després de Vietnam però aneu a on aneu pitjor penso que no podrà ser, encara que en la vida mai se sap. Lo que tinc molt clar que quan acabeu aquest viatge, estareu tant cortides amb tot, en saber moure-us pel món, que si us voleu quedar a viure en un dels paisos que heu estat que més us hagi agradat i en la que la gent sigui més civilitzada ho fareu sense problems, i treballaaaant, només fa falta que us poseu en contacte amb una Agència de Viatges, els hi expliqueu lo que heu fet durant els últims sis mesos i apa, fitxades, je, je. I una cosa Gemma, del teu llibre que estàs escrivint, amb tots els detalls que expliques sempre ens podem fer una idea però no hi ha com veure imatges perquè llavors la idea te la fas del tot, com per exemple en la sala d'espera esperant el tren, genial. Fins la propera. Ah!, ja t'ho dic jo que ets un crack, tenir el detall de Felicitar a la Silvia en la distància. Als seus peus Senyoreta Gemma. Petons.

    ResponderEliminar
  2. Ignasi: Els vietnamites son terribles, 100 vegades millor els cambotjans! Pero els paisatges de vietnam son estupendos :) Molts petons!
    M'encanta el viatge pero els coneixements finals m'agradaria aplicar-ho quan torni a la vida diaria!

    ResponderEliminar
  3. Si que menjeu de lujo , ojala jo pugues estar alla apretugadetes amb bosaltres.

    ResponderEliminar