miércoles, 9 de marzo de 2011

HUE

El viaje en bus hasta Hue ha sido muy ameno, hemos conocido a un italiano de unos 50 años, no voy a hacer ningún comentario de la conversación.
Al llegar a Hue el bus nos ha dejado en frente de un hotel que salía en la guía pero hemos ido al Phong Nha Hotel (www.phongnhahotel.com) por 12$ con desayuno incluido.
Hemos ido a comer delante del hotel, se llama Café on Thu Wheels, es baratísimo, claro, está en medio del gueto mochilero de Hue. En la guía lo pinta como si fuera una pasada de sitio y bueno, nada con lo que habíamos imaginado, un sitio de 20 m2 con todas las paredes y el techo escritos por la gente.
Hoy hemos visitado la Ciudadela. Cuando hemos entrado nos han atacado dos rickshaws, nos querían llevar a hacer un tour de 1 hora por la ciudad amurallada, y nos querían cobrar 120.000 D por persona, evidentemente nos hemos negado, entonces Eva ha tenido un acto de bueno fe y me ha dicho que ellos también se tenían que ganar de vida y tal, ok, de acuerdo, pero con regateo… hemos sacado 60.000 D cada una. Rápido hemos descubierto que era para financiar la cerveza de uno y el tabaco del otro. Nos han hecho un poco de visita turística no muy interesante y nos han dejado en la puerta de la ciudadela, nos han dicho que nos esperaban allí mismo.
Nosotras nos hemos dado una buena vuelta por el interior del recinto imperial, mirando aquí, mirando allá… hasta que… mira que bien!! Ahora si que podemos hacer fotos tranquilamente, no hay gente por ningún sitio! No hay gente? Qué hora es? Oh!! Claro que no hay gente, si ya han cerrado el chiringuito…hemos ido hacía la puerta y había una abierta! Qué bien! Al salir nos esperaban nuestros dos rickshaweros que nos han llevado hasta fuera de la ciudadela. Le pago los 120.000 D de las dos y … ya la tenemos liada, nos dicen que hemos estado 3 horas y que tenemos que pagarles un dineral. Si hombre!! Y que mas!! Se han puesto hechos una fiera, incluso uno de ellos chillaba, la gente pasaba y se quedaba mirando. Le he dicho que le pagábamos 120.000 D y punto, no lo quería, se lo dejo en el rickshaw y viene detrás y me lo mente en el bolsillo del pantalón diciendo que no lo quiere. Really? Pues nada, nos vamos. Nos persiguen, nos dicen que en vez de tres horas nos cobran dos. Que no! Que te pagamos una! Que nos quieres engañar, que nos has dicho 1 hora de trayecto, porque te has esperado luego? Si nos hubieras dicho que te pagábamos por horas te hubiéramos dicho que te fueras!! Le ofrezco el dinero otra vez y lo rechaza, nos vamos, nos persigue otra vez. Lo quieres o no? Lo acepta con la coletilla final de que soy una mala persona!
Seguimos nuestro paseo y acabamos cenando en la zona de los hoteles chulos de la ciudad y de vuelta a nuestro gueto mochilero no sin antes comprar un pastelito de chocolate con cacahuetes y otro de coco y para beber en el hotel hemos pedido un termo de agua caliente para hacer una infusión de jengibre que compramos en Dalat.

5 comentarios:

  1. Viva el regateo!! jajaja. Em sona, em sona... però tu, que siguis occidental no vol dir que et deixis prendre el pèl!

    A Bali nosaltres ens vam quedar tancades en un temple, jeje. Menos mal que un monje ens va veure i ens va dir per on haviem de sortir, pero jo flipava, pq el xofer que ens esperava fora, ni es va immutar! jaja que felicidad!

    No hi ha fotitos?

    ResponderEliminar
  2. Tere: no va gaire be el wifi i no he pogut penjar fotos. Son una mica pesaditos, pero anem molt be.

    ResponderEliminar
  3. A ti te van a tomar el pelo!!! jajajajaja
    No me cansaré de decirte que me encanta leer tus relatos..
    Un beso corazón!
    Lala

    ResponderEliminar
  4. Hola wapa. Després d'uns quants dies sense fer comentaris ara ja toca, més que res pel tema dels rickshaweros o com es diguin en cada població, perquè amb l'experiència que ja teniu de varis dies i varies situacions ja us tindrieu d'assegurar més tot plegat, perquè si no sempre estareu igual, discutint per tot, i és molt empipador, i ja és emprenyador fer-ho amb el teu idioma, imagina't amb un que no estàs acostumat, i parlo per mi. Espero que no tingueu de tornar a passar per això una altra vegada, aclarir-ho tot abans de fer lo que sigui, lloguer d'una habitació, d'un tour, o lo que necessiteu en aquells moments i fora problemes. A part d'aquests moments de tensió, la resta ja veig que seguiu igual, visitant coses, penjant fotos perquè ho veiem i la mar de bé. Per cert, el vídeo que vas penjar quan passes caminant pel pas de cebra amb tot el transit fent-vos un vestit és impressionant i la sensació deu ser tremenda, que bo. Res Gemma, seguim en contacte.

    ResponderEliminar
  5. Lala: Me gusta que te guste ;) Besitos gordos
    Ignasi: Intentem tenir cura i que no ens enganyin però en un moment o altre... aquests vietnamites se les saben totes! Aquell video es brutal, es tinc un altre que tb te tela, però no me l'ha deixat pujar!

    Petons a tots i totes

    ResponderEliminar